Orędzie o Bożym Miłosierdziu jest jedną z największych prawd dotykających istoty naszego chrześcijańskiego życia. Miłosierdzie to głoszenie tajemnicy miłości Boga do każdego człowieka. Miłosierdzie to czynna Caritas pełniona w heroiczny sposób w świecie, który nastawiony jest na zdecydowanie inne wartości. Dar miłosierdzia ofiarowany został w sposób szczególny poprzez posługę skromnej zakonnicy s. Faustyny Kowalskiej, której wytrwałość w głoszeniu tegoż miłosierdzia doprowadziła do rozsławienia tego wymiaru duchowości, a ją samą na ołtarze w chwale świętości. Te głębokie treści stały się kanwą I Myśliborskiego Kongresu Miłosierdzia, który w dniach 4-6 października br. odbył się w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Myśliborzu. Wybór miejsca modlitwy, adoracji, rozważań teologicznych i dyskusji jest oczywisty. Myślibórz został naznaczony przez Boga charyzmatem głoszenia prawdy o miłości ofiarowanej przez Boga człowiekowi. To właśnie Myślibórz, a dokładnie miejscowa świątynia pw. Świętego Krzyża została wybrana w objawieniach s. Faustyny, a potwierdzone to zostało poprzez powojenną obecność tutaj bł. ks. Michała Sopoćki, który niejako namaścił to miejsce dla chwały Bożego Miłosierdzia. Raz jeszcze musimy sobie uświadomić korelację błogosławionych zdarzeń. Św. s. Faustyna dojrzała miejsce, o którym pisze w Dzienniczku. Tuż po II wojnie światowej do Gorzowa Wlkp. przybyły siostry Jezusa Miłosiernego, by rozpocząć prace duszpasterską. Administrator apostolski zaproponował kilka lokalizacji do osiedlenia się sióstr w tym dość losowo Myślibórz. Siostry wybrały to miasto i kiedy przybyły z ogromnym pozytywnym zdziwieniem stwierdziły, że kościół Świętego Krzyża jest tym, o którym mówiła i pisała s. Faustyna. Potwierdził to bł. ks. M. Sopoćko, który odwiedzając Myślibórz, dostrzegł zgodność objawień z rzeczywistością myśliborskiego kościoła. Słynnym odtąd staje się symbol róży, który ukazany jest w ołtarzowym witrażu. Wieloletnia wytrwała praca sióstr oraz tutejszych kapłanów sprawiła, że kult Miłosierdzia Bożego nabrał w tym miejscu szczególnego wymiaru i znaczenia. Zaowocowało to decyzją metropolity szczecińsko-kamieńskiego abp. Mariana Przykuckiego, który z dniem 1 sierpnia 1993 r. powołał do życia Sanktuarium Bożego Miłosierdzia. Obecny rok jest więc jubileuszem 20-lecia, co jeszcze bardziej podkreślało rangę Kongresu, który z woli kustosza sanktuarium ks. kan. Janusza Zachęckiego stał się centralnym punktem obchodów dziękczynienia za istnienie sanktuarium. Sanktuarium w Myśliborzu wpisało się w tym czasie w rozwój kultu miłosierdzia, którego największym świadkiem był bł. Jan Paweł II. W ciągu dwóch dekad funkcjonowania sanktuarium ustanowione zostało święto Miłosierdzia Bożego, wyniesieni zostali do chwały ołtarza św. s. Faustyna i bł. ks. Michał Sopoćko, ogromnego znaczenia nabrały modlitwy sławiące miłosierdzie tak jak Koronka, Nowenna do Miłosierdzia, Litania do Miłosierdzia, wybudowano również i konsekrowano światowe sanktuarium w Krakowie-Łagiewnikach.

Wszystkie te aspekty przyczyniły się do zorganizowania w sanktuarium obchodów 20-lecia oraz nade wszystko I Kongresu Miłosierdzia. Trzydniowe modlitwy, konferencje, prelekcje, panele dyskusyjne stały się okazją do szerokiego spojrzenia na tajemnicę miłości objawionej każdemu człowiekowi. Hasłem naczelnym obrad i spotkań stały się słowa: „Miłosierdzie – zasadą życia społecznego”. Organizatorzy, a więc sanktuarium w osobie kustosza ks. kan. J. Zachęckiego, Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego, Wydział Teologiczny US, Fundacja Społeczności Lokalnych w Myśliborzu, jako naczelne zadanie postawili sobie przybliżenie uczestnikom kongresu szerokiego spectrum dotychczasowej wiedzy i pracy nad usystematyzowaniem różnorodnych aspektów miłosierdzia. Widoczne to było w doborze prelegentów oraz zaproponowanych tematów. Inauguracji Kongresu a zarazem ukoronowania Jubileuszu 20. rocznicy powstania sanktuarium dokonał abp Andrzej Dzięga podczas uroczystej Eucharystii dziękczynnej za dar myśliborskiego sanktuarium. Przypomniał o historii tego miejsca, umieszczając ją w całym kontekście orędzia o miłosierdziu, przypominając jednocześnie o wszystkich implikacjach czynnej miłości wynikającej z przesłania Jezusa Miłosiernego. Powitania gości dokonał kustosz sanktuarium, a główna sesja plenarna składała się sześciu wystąpień mających przybliżyć licznie zgromadzonym apostołom Miłosierdzia z różnych stron naszej diecezji, a także nawet z Bydgoszczy i Gorzowa ideę miłosierdzia. Wysłuchano następujących wykładów: „Sanktuarium myśliborskie w duszpasterstwie Kościoła na Pomorzu Zachodnim” – ks. kan. J. Zachęcki, „Koncepcja Miłosierdzia Bożego wg bł. ks. M. Sopoćki” – ks. prof. Henryk Wejman Dziekan WTUS, „Sanktuarium Miłosierdzia Bożego i Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego w proroczej wizji św. F. Kowalskiej” – s. dr Teresa Szyłkowska ZSJM, „Bogurodzica – Matką Miłosierdzia w dziele Jana Pawła II i w ukraińskiej tradycji chrześcijańskiej” – prof. Wł. Mokry UJ, „Kowno – Góra Krzyży, jako wymiar miłosierdzia” – ks. prał. V. Vaiciunas OFS, „Idea miłości bliźniego w warunkach enkultracji” – prof. B. Kromolicka WHUS. Rozwinięciem podjętej problematyki były dwa panele dyskusyjne. Pierwszym z nich było „Miłosierdzie Boże w nauce Kościoła”, a drugim „Miłosierdzie Boże w społecznym działaniu”. Wśród prowadzących panele znaleźli się niezwykle oddani sprawie miłosierdzia prelegenci: s. dr Marietta Kryszewska ZSJM z Tarnowa, o. dr Jacek Paszko OSB z Tyńca, ks. kan. dr Kazimierz Półtorak z Gryfic, s. dr Gaudia Skass ZSMBM, dr Ulrike Kostka – dyr. Caritas z Berlina, prof. Ireneusz Kojder PUM ze Szczecina, s. Diana Kuczek ZSMBM z Krakowa, dr Piotr Owczarek – prezes FSL z Myśliborza. Dopełnieniem zaś wszystkich kongresowych obrad były także warsztaty w DPS w Myśliborzu, w Centrum Rehabilitacji, a także niezwykle ważne robocze spotkanie kustoszy sanktuariów i proboszczów parafii pw. Miłosierdzia Bożego.

W ostatnim dniu Kongresu po Mszy celebrowanej przez ks. kan. Andrzeja Kozakiewicza, kustosza sanktuarium w Białymstoku, nastąpiło podsumowanie dyskusji panelowych i spotkań oraz przyjęto uchwały Kongresu. Bardzo wymownym znakiem czci i miłości do św. s. Faustyny i bł. ks. Michała Sopoćki była procesja różana z kościoła św. Jana Chrzciciela do kościoła Świętego Krzyża z ich relikwiami, która zgromadziła rzesze wiernych oddających hołd tym wielkim postaciom miłosierdzia. Końcowym akordem I Myśliborskiego Kongresu Miłosierdzia była Msza św. dla uczczenia 75. rocznicy śmierci św. s. Faustyny, podczas której wręczono „Róże Miłosierdzia” – wyróżnienia dla osób, które całe swoje serce oddały posłudze miłosierdzia. Laureatami tego wyróżnienia zostali: ks. prał. Aleksander Jaszczur, Lidia Macheta oraz Ada Hlebowicz. Ponadto kapituła przyznała również wyróżnienia honorowe. Otrzymali je: ks. kan. Marian Kucharczyk, ks. kan. Zdzisław Brzozowski oraz s. Józefa Micharko ZSJM. Róże Miłosierdzia przyznawane będą odtąd, co roku podczas sympozjów nt. miłosierdzia, które regularnie odbywać się będą w Myśliborzu.

Kongres Miłosierdzia był bardzo ważnym wydarzeniem duchowym oraz pastoralnym dla całej naszej archidiecezji. Tak pogłębiona refleksja nad całokształtem prawdy o Bożym Miłosierdziu przyczyni się do uwrażliwienia na krzewienie cnoty miłości i ofiarniczej służby wobec drugiego człowieka. Myśliborskie sanktuarium staje się w roku swego jubileuszu priorytetowym miejscem, które swoimi łaskami oddziaływać będzie na życie wewnętrzne diecezji, kraju oraz całego świata. Wszyscy zaś uczestnicy Kongresu z radością przyjęli fakt, że nie było to jedyne tak wartościowo przeżyte spotkanie w Myśliborzu, gdyż w planach kustosza ks. kan. J. Zachęckiego oraz Sióstr Jezusa Miłosiernego jest co roku planowane sympozjum, a co pięć lat kolejny kongres.